Pagina's

6 apr 2015

Popiejopie-gedrag op de tribunes

Er zijn van die dagen in het jaar waar je totaal geen raad mee weet. Enkele voorbeelden zijn Tweede kerstdag en in dit specifieke geval Paasmaandag. Gelukkig ben ik op deze dag niet de enige die niet weet wat hij moet doen op deze dag. Deze mensen kiezen ervoor om, vrijwillig, naar een woonboulevard te gaan. Zij kiezen ervoor om niet op een snelweg in de file te staan maar om bij de IKEA in de rij aan te sluiten.

Persoonlijk heb ik deze maandag omgedoopt tot een niets doen dag. Vind ik heerlijk. Gewoon wat dwalen in mijn eigen gedachten. En op internet een hoop artikelen lezen. Van Sjaak Rijke, de Nederlander die vanochtend door Franse soldaten werd bevrijd in het altijd gezellige Mali, tot een recensie van de film Foute Vrienden. Deze moet echt van een bedroevend niveau zijn. Maar goed daar ga ik niet over.

Op deze maandag heb ik, zoals gewoonlijk, Twitter de gehele tijd open staan. Ik volg veel mensen die allemaal wel wat zinnigs te melden hebben en continu artikelen tippen. Zo lees ik veel berichten die je anders niet vaak voorbij ziet komen. Plots was daar een Tweet van Josien Wolthuizen. Een redacteur bij de online versie van Het Parool. Er was een artikel dat mijn aandacht trok.

Gisteren werd in Utrecht een wedstrijd gespeeld tussen de lokale FC en Ajax. Al weken werd er vanuit de stad van de Domtoren geschreeuwd dat dit de wedstrijd van het seizoen zou worden. En daar hadden ze een punt als je de voorgaande edities tussen beide teams qua scoreverloop bekeek. Het zou wat worden.

De wedstrijd viel echter gruwelijk tegen. Het was nog erger dan een warm glas bier waarbij het schuim al na twee seconden is vertrokken. Het was niets. Ajax speelde voor de verandering weer erg attractief. Tikkie breed. En Utrecht wist zelfs die ene seconde met twaalf spelers nog geen indruk te maken. Iedereen die deze wedstrijd heeft gezien, ook ik, heeft negentig minuten van zijn weekend letterlijk weggegooid.

Vanaf mijn bank, de plek waar ik meestal de Eredivisie nauwgezet volg, zag ik deze bak ellende aan. Ook op de tribunes leek het een makke sfeer. Het werd niet giftig. Toch bleek dat op deze tweede paasdag wel iets anders te liggen. De Bunnikside, de fanatiekere aanhang van de FC, had een nieuwe tekst bedacht voor de gasten. Deze klonk als volgt:

Mijn vader zat bij de commando’s,
Mijn moeder zat bij de SS,
Samen verbranden zij Joden,
Want Joden die branden het best

Toen ik deze tekst las maar vooral hoorde werd ik best kwaad. Een vijandige voetbalsfeer mag er best zijn. Er mag af en toe best wel wat gescholden worden maar zolang dat niet structureel is vind ik alles best. Maar er zijn een aantal dingen die je niet moet doen. Een van die dingen is een van de meest verschrikkelijke periodes van de moderne geschiedenis erbij halen en daar dan onsmakelijke liedjes over zingen. Ook al zijn deze gericht aan het andere team.

Denk toch eens na. Wanneer besluit je dat het een uitstekend idee is om de Holocaust (kunnen heftige dingen te zien zijn) te gebruiken voor een liedje jegens een andere club? Ik wil hier zeker niet de moraalridder uithangen. Maar ik ben wel helemaal klaar met supporters die het nodig vinden om mensen te kwetsen. Of het nu Chelsea supporters zijn in de metro van Parijs of deze, in de ogen van sommigen, helden. Kap eens met die onzin.

Laatst zag ik gelukkig een filmpje voorbij komen waarbij ik enorm hard om moest lachen. Het filmpje dateerde uit een periode dat Volendam nog op het hoogste niveau actief was. NAC kwam op bezoek. Zij scoorden en wat er toen gebeurde vond ik enorm tof. In plaats van met ziektes schelden werd dit doelpunt gevierd met een polonaise. Deze werd begeleidt door de uitstekende tekst: “Hij zit erin!”

Zo kan het dus ook...



Geen opmerkingen:

Een reactie posten