Er is geen crisis in het voetbal... Het is gewoon niet anders

Iedere week doe ik het met vele andere supporters in Nederland mezelf weer pijn. Ik ga er toch weer eens goed voor zitten want ja mijn favoriete club moet weer een wedstrijd spelen. En ach die zullen we wel winnen, dat denk ik dan. Maar in de praktijk valt deze gedachte vies tegen. Om het te vergelijken. Je gaat kijken voor een Ferrari maar komt uiteindelijk thuis met een Renault Twingo. Daar komt het vaak wel op neer.

Laat ik allereerst beginnen dat ik Renault Twingo helemaal geen verkeerd wagentje vind. Maar het staat in mijn ogen wel symbool voor waar ik de afgelopen weken in het Nederlandse voetbal naar heb gekeken. Elke keer die hoge verwachtingen maar er wordt er geen een ingelost. Helemaal geen. En daar baal ik van.

Ik heb het beste voor met het Nederlandse voetbal. En met mij heel veel Nederlanders.  We willen graag elftallen goed zien spelen, geweldige acties zien en daarnaast ook genieten van briljante talenten. Maar de laatste weken is het niet te vinden in Nederland. Geen goed spelende ploegen, geen bijzondere acties en al helemaal geen grote talenten meer.

Dat laatste wil ik graag toelichten. Tien jaar terug waren de talenten niet aan te slepen. Zo had je bij Ajax Sneijder en Van der Vaart, Van Persie bij Feyenoord en zo kan ik nog wel even door gaan. Maar tegenwoordig zie ik geen echte talenten meer. Als een jongetje van 16 jaar een wedstrijd goed speelt is het gelijk al het grootste talent wat in alle jaren op de Nederlandse velden te bewonderen is geweest. Maar vijf wedstrijden verder zie en hoor je helemaal niets meer van zo’n voetballer.

In mijn ogen zijn gewoon te snel tevreden in Nederland. Als een Bakkali een keer mee doet en hij schiet er twee in, dan vinden we dat leuk. Maar als hij vervolgens twee maanden niets meer heeft laten zien dan is er niemand die zo’n jongen durft aan te pakken. Want ja, het is nog een jonge speler. Maar moet je wel zo snel tevreden zijn? In de periode dat we nog wat voorstelden in Europa en niet verloren van een stel Schotse hooglanders of bouwvakkers uit Luxemburg, waren we nooit tevreden. Een talent moest er vanaf het begin staan. Kon je dat niet, dan kon je het niveau niet aan.

Maar ik hoor u al denken, wat zeurt hij nou weer. De competitie is toch spannender dan tien jaar terug!? Dat kan maar dan wil ik u even op een aantal dingen wijzen. Voor supporters is het verschrikkelijk om jaarlijks een paar honderd Euro te betalen voor wat wedstrijdjes. Maar dat doen zij omdat ze van een club houden en niet omdat hun club thuis gelijk speelt tegen RKC of verliest van Roda. Het spel is al jaren niet meer om aan te zien. Dus daarvoor hoef je ook al niet meer te kijken. Die spanning zou dan nog veel moeten vergoeden. Maar nee sorry, bij dat argument haak ik af. Ik verkies goed voetbal boven spanning in een competitie.

En dan krijg je vandaag die berichten in de media van crisis bij PSV omdat ze twee keer verliezen van Roda. Of crisis bij Ajax omdat ze al een paar wedstrijden achter elkaar al niet meer hebben gewonnen..Het Nederlandse voetbal stelt, op clubniveau, al jaren niets meer voor. Dat kan je geen crisis noemen, wat in mijn ogen een korte periode is. Dat noem je naar mijn mening een chronische ziekte. Een ziekte die vele voetbalharten pijn doet. Maar beste lezer geloof mij, het is gewoon niet anders.

Grande Inter

Er zijn altijd voetbalploegen voor wie je een zwak hebt als voetballiefhebber. Vaak is dat een underdog tijdens een wedstrijd. Maar velen hebben ook een tweede liefde naast hun eigen favoriete club. Voor de een is dat een hele kleine club uit Engeland voor de ander weer het Argentijnse Boca Juniors. Maar voor mij is dat Inter Milan.

En de reden dat ik deze blog vandaag (15 oktober 2013) schrijf heeft te maken met het bericht dat vandaag naar buiten kwam. Inter is door Massimo Moratti verkocht aan de Indonesiër Erick Thohir. De beste man heeft een meerderheid van 70% gekocht in de club. Maar ik ben ergens bang voor. Bang dat Inter zijn ziel heeft weg gegeven!

Het zal namelijk niet de eerste club zijn die na een overname zich volledig zal overgeven aan het grote geld. Bij Chelsea gebeurde het al, net als bij Manchester City. Vooral laatstgenoemde zag zijn volledige club cultuur aan gort geholpen worden. En wat was daar de reden van? Het geld. Dat waarmee je spelers kan kopen.

Ik ben bang dat Inter ook die kant op zal gaan. Van een traditionele club met een prachtig zwart/blauw shirt waar grote voetballers in speelde naar een ordinair koopclubje. En ik weet ook wel dat het met Inter niet veel meer was de laatste jaren. Na het laatste hoogtepunt in 2010 onder aanvoering van Wesley Sneijder ging het snel bergaf met Nerazzurri .

Maar toch is het zonde. Er waren nog eens tijden in de jaren ’60 dat Inter de beste van Europa was. In eigen land werd het een aantal keren kampioen en ook in Europa werd er gewonnen van grootmachten als Real Madrid en Benfica. En dat met een revolutionair spelsysteem voor die tijd. Met vijf verdedigers achterin werd alles dichtgetimmerd. Het begrip catenaccio werd hier geboren. Net als de bijnaam voor deze grootse periode in de geschiedenis van de club: Grande Inter!

Nederland heeft ook een hele bijzondere band met Inter Milan. Zo was Faas Wilkes in 1949 de eerste Nederlander die een transfer maakte naar een grote club in het buitenland. Maar ook was het de club waar enkele Nederlanders het niet redde. Denk aan Bergkamp en nog recenter Andy van der Meyde.

Inter blijft ook altijd een beetje een mystieke club in mijn ogen. Je kan er niet altijd een goed beeld van krijgen. Ene jaar spelen er de grootste en bekendste spelers. Jaar erna staat er weer een hoop jeugd in. Wat dat is hoef ik ook niet te weten. Dat maakt deze club juist zo mooi.

Ik hoop dat de Indonesische vriend Inter nog steeds een prachtige club laat zijn. Een club die aan alles mooi is. Prachtig shirt, mooie geschiedenis en een club met een toekomst. Grande Inter!