Het heeft me deze week niet los kunnen laten. De dood van
grensrechter Richard Nieuwenhuizen. Zo sta je zondag lekker bij je zoon te
vlaggen en de dag later blaas je je laatste adem uit. En waarom? Dat is
eigenlijk de vraag die iedereen bezig houdt. En met zijn allen roepen we nu al
wat er moet gebeuren. Maar wat is goed?
We moeten maar tot een conclusie komen. De sport is
verziekt. Bij het wielrennen hebben we jarenlang geloofd in het sprookje dat
Lance Armstrong heet. In het voetbal staat het bol van de spelers die
scheidsrechters belagen, schwalbes maken en niet schromen de tegenstander een
kaart aan te naaien.
Bonden moeten het met minder geld gaan doen of complete
sporten worden zelfs gewoon opgegeven zoals het basketbal. Het is een goede
afspiegeling van de maatschappij waarin we leven. Geld kranen worden stop
gezet, jarenlang hebben we geloofd in allerlei beloftes waarvan iedereen allang
kon weten dat het nooit werkelijkheid zou worden en de omgangsvormen met elkaar
zijn we al jaren kwijt.
Het is alleen wel triest dat er wel een vader moet
sterven voor de ogen van zijn kind alvorens we tot actie over gaan. Een tijdje
terug stond ik te kijken bij een wedstrijd tussen twee jeugdteams. Beiden de
A1. Daar was een grensrechter en hij deed zijn best. Dat vond ik althans. De ouders
van de tegenpartij niet. Die riepen in allerlei vakkundige scheld termen dat ze
de beste man niks vonden en dat hij die vlag maar ergens in moest stoppen. De
rest mag u zelf invullen.
Ik hoop dat we door deze gebeurtenis eindelijk de bodem
hebben bereikt wat betreft het met elkaar omgaan op een sportveld. Hoewel
sommigen hierin ook hardleers zijn zoals trainer Michel Vonk die als trainer
van Sparta Donovan Beekman nog probeerde te verdedigen voor een doodschop in de
wedstrijd tegen Excelsior.
Ik heb dan ook een boodschap aan de professionals in het
betaalde voetbal: Laat zien dat je van goede wil bent en dit gedrag wil
uitbannen. Doe dat niet alleen met loze woorden en posters die je voor een raam
hangt maar pak het gedrag van je eigen medewerkers, spelers, trainers en
supporters ook eens aan.
Voor de amateurs wil ik nog een laatste punt mee geven:
Is het je waard om iemand de dood in te trappen voor eventueel een wedstrijd
winst die je hebt? Denk na! Het is en blijft altijd een spelletje wat we
vroeger allemaal zijn gaan doen voor onze plezier!
En hopelijk zien we iets terug van al deze goede
bedoelingen. Niet nu en volgende week maar ook over een paar jaar. Hopelijk kunnen we dan zeggen dat wat er op zondag 2 december 2012 is gebeurd iets is wat nooit meer zal voorkomen.
