Los Rojiblancos van Granada

Met een zucht en een lange gaap werd ik op 3 januari van dit jaar wakker in het Spaanse Malaga. Negen uur geleden zat ik nog op de tribune bij Malaga CF maar het was de hoogste tijd om snel uit de veren te komen. Om 10.15 uur zou namelijk mijn bus vertrekken naar de volgende bestemming van mijn reis. Snel mijn spullen bij elkaar pakken, even vluchtig douchen en daarna direct door naar het busstation van Malaga.

Lang hoefde ik daar niet te wachten want mijn bus stond al klaar. De bus naar Granada. Een korte rit van zo’n anderhalf uur zou deze afstand mij bezig houden. Een mooi moment om even de ogen te sluiten. Maar daar kwam niet veel van terecht. Ik raakte aan de praat met een aantal Duitsers die met eenzelfde missie naar Spanje waren afgereisd. Zo veel mogelijk wedstrijden zien. We wisselden wat ervaringen uit en voor dat ik het wist reden we een parking op in Granada waar ons vriendelijk werd verzocht om uit te stappen. De bestemming was bereikt.

Nog snel nam ik afscheid van de Duitsers en zette ik mijn voeten in beweging richting mijn hotel. Dat bleek nog een hele opgave. In eerste instantie leek het goed te gaan. Tot dat ik op een kruispunt aankwam. En als je de weg niet zeker weet ga je twijfelen. Zeker op een kruispunt. Afijn, verkeerde weg gekozen en toch maar besloten een taxi te nemen die mij voor de deur van het hotel zou afzetten.

Na snel te hebben ingecheckt, ging ik direct door naar mijn volgende doel van die dag. Granada CF speelde in eigen huis, Estadio Los Nuevos Carmenos, tegen een andere ploeg uit Andalusië. Europa League winnaar Sevilla FC kwam op bezoek. Een affiche waar ik me van tevoren best wel op verheugd had. Ik leefde namelijk in de veronderstelling dat het een beetje een derby was. Maar dat lag toch wel wat anders toen ik bij het stadion kwam.

De supporters van Sevilla hadden een pleintje ingenomen en stonden daar wat te drinken. Af en toe ging dit gepaard met wat gezang. Blijkbaar zagen de supporters van Granada dit niet vaak want zij keken nogal glazig toe hoe de gasten een klein feestje aan het bouwen waren. Nadat ik mijn kaartje had afgehaald bij de kassa besloot ik maar snel naar binnen te gaan. Buiten was er niet veel te doen en toen er wat druppels water uit de lucht vielen, besloot ik maar snel naar binnen te gaan.

Wat vond ik van het stadion? Een prima stadion naar mijn mening. Ja, er kunnen wat regendruppels op je neerkomen als je niet overdekt zit. Daar kwam ik tijdens deze wedstrijd achter. Wat dit stadion erg bijzonder en aangenaam maakt is het uitzicht dat je, bij droog en helder weer, hebt. Je kijkt dan namelijk uit op de bergen van de Sierra Nevada. Met een beetje geluk kan je ook wat plukjes sneeuw spotten.

De wedstrijd. Sevilla begon sterk. Onder aanvoering van José Antonio Reyes werd de druk op de thuisploeg opgevoerd. Maar een van de dingen die het voetbal zo mooi maken zijn de onverwachte gebeurtenissen. Want geheel tegen de verhouding in nam Granada de leiding. En twintig minuten later was het zelfs 2-0. Sevilla deed vlak voor rust nog iets terug via Vitolo maar in de tweede helft hield Granada stand. Een erg knappe overwinning van de ploeg die er niet goed op staat in de Spaanse competitie.

Na twee dagen voetbal was het voor mij even rust. Even bijtanken van twee leuke potjes.  

Zon, zee en voetbal in Malaga

In de vroege ochtend van zaterdag 2 januari van het nieuwe jaar besloot mijn wekker mij te wekken voor een achtdaagse trip door het Spaanse land. Van harte ging dat wakker worden niet. Zo’n 24 uur daarvoor stond ik nog het nieuwe jaar in te luiden. Maar het vooruitzicht om naar Spanje te gaan vergoedde veel en daardoor kwam er al snel een grijns op mijn gezicht. En de eerste halte die in mijn reis werd aangedaan was de stad Malaga.

De stad Malaga was voor mij geen onbekend terrein. In 2013 bezocht ik de stad, waar Picasso het levenslicht zag, voor het eerst. Een erg fijne plek als je een liefhebber van zon en zee bent. Wat ik zelf het prettigste vind aan deze stad is dat er ook op historisch vlak het een en ander te beleven is. Zo is het heerlijk om je kuiten eens uit te testen en een stevige klim te maken om vervolgens vanaf Castillo de Gibralfaro een fantastisch uitzicht over de stad en zee te hebben.

Maar de ware reden dat ik op de tweede dag van 2016 in Malaga was beland had te maken met het mooiste spelletje ter wereld. Ik wilde namelijk in de eerste week van januari een week op pad om een aantal voetbalwedstrijden te bezoeken. Toen ik naar de speelschema’s ging kijken viel mijn oog direct op Spanje. Daar was het mogelijk om een mooie week samen te stellen waarbij ik in totaal vijf wedstrijden in acht dagen tijd zou bijwonen.

De eerste wedstrijd bracht mij in het Estadio La Rosaleda. De thuisbasis van Malaga CF. Persoonlijk vind ik het een merkwaardige club. Nog niet zo lang geleden probeerde de club met behulp van Qatarees geld de top in Spanje te bestormen. Namen als Van Nistelrooij, Santi Cazorla en Isco werden met veel tromgeroffel binnen gehaald. En het leek te lukken. In 2012 werd de ploeg vierde en mocht zo voor het eerst deelnemen aan de Champions League. Het wist tijdens die deelname tot aan de kwartfinales door te stoten. Daar was Borussia Dortmund uiteindelijk te sterk.

Maar zoals zo vaak komen na hoge pieken ook weer diepe dalen. De club kreeg namelijk te maken met forse schulden die de eigenaar uit Qatar had veroorzaakt. Hij besloot in 2014 het stokje over te dragen en de dagen van het grote sportieve succes in Malaga waren voorbij. De ploeg wist zich de afgelopen seizoenen in de middenmoot te nestelen. Een plek waar ze volgens mij best tevreden mee mogen zijn.

De tegenstander was Celta de Vigo. Een ploeg die voor mij niet heel erg bekend is. Ik herinner me nog dat ik als klein jochie voor Ajax stond te juichen toen zij speelde tegen deze Spaanse equipe. En Daniel de Ridder speelde ooit nog voor deze club. Maar verder dan dit reikt mijn kennis over de ploeg uit Vigo niet.

Estadio La Rosaleda vind ik een leuk stadion. De lange zijdes hebben een overkapping en de tribunes achter beide doelen moeten vooral hopen dat het niet gaat regenen. Op een van deze onoverdekte tribunes nam ik plaats en gelukkig waren de weergoden mij gunstig gezind. Opzicht niet zo gek want overdag was het met zo’n 22 graden en volop zon al niet slecht toeven in Malaga. Wat mij verder opviel aan dit stadion waren de witte trapleuningen. Deze paste perfect bij de 33.000 blauwe stoeltjes.

De wedstrijd dan. Deze verliep tot iedereens verrassing vrij simpel voor de thuisploeg. Na een half uur stond het al 2-0. Celta de Vigo bleek niet in staat om gevaarlijk voor het doel te komen. De tweede helft kwamen de gasten nog met tien man te staan nadat de doelman de sterk spelende Nordin Amrabat ten val bracht in de eigen zestienmeter. Wat volgde was een rode kaart en een penalty die Amrabat zelf wilde nemen. Maar deze werd eenvoudig gestopt door de ingevallen doelman.

Het bleef 2-0. 17.635 toeschouwers zagen Malaga verdiend winnen. Wat mij nog lang bij zal blijven van deze wedstrijd is dat ik hier de meest lelijke mascotte ooit heb gezien. Hij laat zich nog het beste omschrijven als het achterlijke neefje van Spongebob Squarepants. Oordeel zelf maar.

Na de wedstrijd ging ik snel huiswaarts richting het hotel. Want de volgende dag moest ik alweer vroeg op om de bus naar Granada te nemen. Daar stond mijn tweede wedstrijd op het programma.