We zijn er allemaal weer voor gaan zitten, de voorjaarsklassiekers. En ze zijn nog niet klaar want er komen nog enkele mooie rondes aan zoals de Amstel Gold Race en Parijs-Roubaix. Ieder jaar weer trekken deze evenementen veel mensen. Zowel op locatie als voor de buis.
Zo trekt de Amstel Gold Race ieder jaar weer veel bezoekers. Afgelopen jaar waren naar schatting 250.000 mensen op de been om dit evenement te volgen in Valkenburg en omgeving. En daar heb je dan nog niet het aantal televisie toeschouwers bij opgeteld wat op een ruime 650.000 kijkers komt.
Het wielrennen is dus enorm groeiende qua aantallen bezoekers en media kijkers. Toch levert dit ook meteen een probleem. Iedere koers wil zich tegenwoordig onderscheiden. Dit kan op diverse manieren maar de meeste doen het op de volgende manier. Ze maken de etappe nog zwaarder en soms gevaarlijker.
Op zich niets mis mee. Zo werd onlangs bekend dat de organisatie van Parijs-Roubaix toch de kasseistrook van Arenberg (bekend bij de liefhebbers) op neemt in de etappe. Ondanks kritiek op de leiding, heeft men toch besloten om deze weer voorbij te laten komen. De kritiek was dat het gevaarlijk was op de kasseien te fietsen omdat deze aangetast zou zijn door mos en daardoor spekglad zou zijn.
Bij deze wielerkoers is er niet het gevaar die wel lonkt bij de grote rondes. Daar wordt namelijk ook langs afgronden gefietst en zeer steile beklimmingen genomen. Soms wordt er daardoor met levens gespeeld. Maar als toeschouwer is er niets mooier dan de uitputtingsslag die een dergelijke wedstrijd aanwezig kan zijn.
Er wordt daarom ook wel een risico genomen. Je bent als organisatie wel verantwoordelijk voor het parcours en ook dat deze veilig dient te zijn. Daarnaast ben je ook verantwoordelijk voor de renners. Als organisatie moet je een besef hebben wat veilig is. Want er is niemand bij gebaat dat er een renner de afgrond in stort en daar overlijd. Maar ook moet je de gezondheid van sporters goed beschermen en hen geen onmogelijke beklimmingen laten doen.
Toch wordt deze grens steeds verder opgezocht. Laatst werd er ook een koers gereden in Toscane, de Stade Brianche. Een jonge koers waarin de organisatoren besloten dat er een flink aantal kilometers gereden werden op een grindpad. Hier gebeurde geen ongelukken van grote aard maar neem je wel een risico bij slecht weer.
Hopelijk blijft het goed gaan in de toekomst. Gewoon mooie koersen en geen ernstige ongelukken. Want dat kan deze sport niet gebruiken na alle ellende die doping perikelen met zich mee bracht. En dat verdiend een prachtige sport als wielrennen ook niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten