Dit is maar weer eens een bewijs dat het leven nietig is. De ene dag ben je een held voor een prestatie die geweldig is, op het andere moment vecht je voor je leven. Maar vaak heb je altijd die steun van mensen. Tijdens een ziekte maar ook op dat ene moment dat alles klopt en waarin je schittert.
Dat geldt in mindere mate ook voor de sport. Een club is niets zonder zijn supporters. Stel je voor dat er geen fans voor Ajax en Feyenoord zouden zijn. Wat zouden deze ploegen dan voorstellen? Wat zou de Klassieker dan nog voorstellen?
Nou is het zo dat deze voorbeelden daar geen last van hebben. Zij hebben in Nederland een van de grootste supportersschare. Maar er zijn sporten die dat niet hebben. Er zijn maar weinig mensen die naar schermen zitten te kijken op een zondagmiddag. Er zijn maar weinig mensen die op een zondagmiddag naar een stadion gaan om een korfbal wedstrijd te kijken.
Dat is eigenlijk ook gelijk het grootste probleem, in mijn ogen, van deze sporten. Er zijn geen mensen die er interesse in hebben. En als je die geen hebt kan een sport ook nooit groeien. Want de fans maken een sport, sporter of club. Zij geven er lading aan. Een betekenis.
Dit valt helaas niet snel te veranderen. Sportief succes is de sleutel tot een groei maar dat kan ook tegen vallen. Het vrouwen voetbal dacht omhoog te kunnen kijken maar is nu al weer terug bij af. Het is dan ook interessant om te volgen hoe de honkballers om gaan met het feit dat zij wereldkampioen zijn. Gaan zij voor een korte maar hevige publiciteit periode of wordt het door gaan op de bekende lange weg?
Maar als je dan weer leest over de dood van een mens zoals die van Rob van den Akker, dan weet je dat het leven niets voor stelt. Dan besef je eigenlijk weer even dat je je druk maakt om niets. En dat is eigenlijk ook wel weer goed.
Want gelukkig bestaat er ook nog een leven naast de sport!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten