Storm in een glas water

Ik weet niet meer wat voor weer het hier in Nederland was op 18 oktober 2011. Feit is wel dat het een belangrijke dag zou zijn voor de Nederlandse sport. Die dag zouden we, niet u of ik maar de Nederlandse honkballers, geschiedenis schrijven. Nederland werd voor het eerst en direct ook voor het laatst Wereldkampioen honkbal. En dat was best knap met grootmachten als Panama en Cuba. Er ontbraken ook wel grote Amerikaanse spelers maar dat was voor ons, als volk, totaal niet van belang; we waren weer eens ergens de beste in. En niet zomaar de beste. Nee, de beste van de hele wereld, zou Louis van Gaal zeggen.

En het werd me toch gevierd. Een heuse huldiging vond plaats in Haarlem, waar ook coach Bob Farley en aanvoerder Sidney de Jong geridderd werden voor hun prestaties met de nationale trots. Er werd nog wat gejuicht met het publiek op de grote markt aldaar en dat was de huldiging voor deze ploeg. Haarlem was een logische keuze want dat is de Nederlandse basis voor deze sport, denk aan de Haarlemse Honkbalweek.

Maar bij deze huldiging bleef het niet. De ploeg mocht ook nog eens op bezoek bij een aantal voetbalclubs. Zo heb ik op een verloren zaterdagavond bij Ajax nog staan te klappen voor deze mannen. Niet dat ik dat niet wilde, maar een gevoel bekroop me dat dit eigenlijk nergens op sloeg. Waarom dat wist ik toen niet, maar ik denk nu wel te weten waarom ik dat toen dacht.

De reden dat ik toen met frisse tegenzin toch klapte is de volgende; wat horen we nu nog van het honkbal? Kijk op dat moment doe je dat meer uit respect en eerbied omdat het een knappe prestatie is, maar zo terugkijkend hebben zij er helemaal niets aan gehad. Want er zou toch enorm veel veranderen voor deze sport, tenminste dat werd toen geroepen door zogenaamde deskundigen. Maar wat dan? Volgens mij helemaal niets. Nou helemaal niets is wellicht een beetje overdreven, maar het is in ieder geval niet zichtbaar voor de Henk en Ingrids onder ons.

En als we eens heel logisch na gaan denken kunnen we toch eigenlijk ook wel raden waarom we niets meer van hen horen. Nederland is toch helemaal geen honkbal land. Als je kijkt naar de populairste sporten in Nederland dan zie je nergens honkbal bij staan. Ik wil hier mee niet zeggen dat we er niet goed in kunnen zijn, maar het Nederlandse volk zit blijkbaar niet te wachten op honkbal. En zo zijn er wel meer sporten hoor.

Maar goed in 2011 hadden de meesten een grote mond want het zou veranderen. Nu twee jaar verder is er haast niets veranderd en lijkt het leven gewoon weer door te gaan zoals voor 18 oktober 2011 ook al het geval was. Het was niet meer dan een storm in een glas water. Een storm die niet krachtig genoeg was om Nederland onder water te zetten.