Sport is zoals de echte wereld!

Het heeft me deze week niet los kunnen laten. De dood van grensrechter Richard Nieuwenhuizen. Zo sta je zondag lekker bij je zoon te vlaggen en de dag later blaas je je laatste adem uit. En waarom? Dat is eigenlijk de vraag die iedereen bezig houdt. En met zijn allen roepen we nu al wat er moet gebeuren. Maar wat is goed?

We moeten maar tot een conclusie komen. De sport is verziekt. Bij het wielrennen hebben we jarenlang geloofd in het sprookje dat Lance Armstrong heet. In het voetbal staat het bol van de spelers die scheidsrechters belagen, schwalbes maken en niet schromen de tegenstander een kaart aan te naaien.

Bonden moeten het met minder geld gaan doen of complete sporten worden zelfs gewoon opgegeven zoals het basketbal. Het is een goede afspiegeling van de maatschappij waarin we leven. Geld kranen worden stop gezet, jarenlang hebben we geloofd in allerlei beloftes waarvan iedereen allang kon weten dat het nooit werkelijkheid zou worden en de omgangsvormen met elkaar zijn we al jaren kwijt.

Het is alleen wel triest dat er wel een vader moet sterven voor de ogen van zijn kind alvorens we tot actie over gaan. Een tijdje terug stond ik te kijken bij een wedstrijd tussen twee jeugdteams. Beiden de A1. Daar was een grensrechter en hij deed zijn best. Dat vond ik althans. De ouders van de tegenpartij niet. Die riepen in allerlei vakkundige scheld termen dat ze de beste man niks vonden en dat hij die vlag maar ergens in moest stoppen. De rest mag u zelf invullen.

Ik hoop dat we door deze gebeurtenis eindelijk de bodem hebben bereikt wat betreft het met elkaar omgaan op een sportveld. Hoewel sommigen hierin ook hardleers zijn zoals trainer Michel Vonk die als trainer van Sparta Donovan Beekman nog probeerde te verdedigen voor een doodschop in de wedstrijd tegen Excelsior.

Ik heb dan ook een boodschap aan de professionals in het betaalde voetbal: Laat zien dat je van goede wil bent en dit gedrag wil uitbannen. Doe dat niet alleen met loze woorden en posters die je voor een raam hangt maar pak het gedrag van je eigen medewerkers, spelers, trainers en supporters ook eens aan.

Voor de amateurs wil ik nog een laatste punt mee geven: Is het je waard om iemand de dood in te trappen voor eventueel een wedstrijd winst die je hebt? Denk na! Het is en blijft altijd een spelletje wat we vroeger allemaal zijn gaan doen voor onze plezier!

En hopelijk zien we iets terug van al deze goede bedoelingen. Niet nu en volgende week maar ook over een paar jaar. Hopelijk kunnen we dan zeggen dat wat er op zondag 2 december 2012 is gebeurd iets is wat nooit meer zal voorkomen.