Leven met de leugen

Vandaag werd het dan eindelijk bekend na een flinke periodes van leugens. Boogerd gaf toe doping te hebben gebruikt. De Hagenees moest diep door het stof door voorbije weken. Hij kwam tot zijn besluit om het toe te geven nadat kinderen op de voetbalclub aan zijn zoontje hadden gevraagd of hij doping gebruikt had. Toen knapte er iets bij de winnaar van de koninginnenrit van de Tour de France in 2002.

En ik had ergens medelijden met de beste man. Niet dat ik het goed praat dat hij doping heeft gebruikt want dat kan en mag absoluut niet. Maar mensen vergeten de ellende die er vaak achter zit. Een wielrenner komt niet zomaar tot het besluit om doping te gebruiken.

Een wielrenner heeft niet alleen een professionele kant. Maar ook een persoonlijke kant. Hij heeft een familie. Moet zorgen voor een inkomen. Van dat inkomen probeert hij te leven. Maar wat als je talent je als wielrenner je in de steek laat maar je toch een persoon bent die niet van snel opgeven is. Wat doe je dan om toch professioneel rond te kunnen rijden?

Dan zoek je snel je toevlucht in middelen zoals EPO en allerlei andere verboden middelen. Ze helpen je om je prestaties te verbeteren. En wie ben jij om dat niet te doen als iedereen om je heen het ook doet. En als het dan nog helpt om wedstrijden te winnen en daarmee ook je salaris rijkelijk te zien stijgen dan is de weg helemaal vrij voor om allerlei rommel in je lichaam te spuiten en te slikken.

En dan hoor je een hoop mensen elke keer maar weer zeggen van ik had dat niet gedaan. Ik zou daar niet zo stellig in zijn. We blijven allemaal mensen en als de druk zo hoog wordt dat je dreigt je carrière te moeten beëindigen en sponsoren die druk nog eens extra verhogen door te zeggen dat ze minder geld geven als de prestaties uitblijven, dan wordt het ook voor u erg moeilijk om nee te zeggen tegen doping.

Laat ik nogmaals duidelijk maken dat ik hier niet het gebruik ervan goed zit te praten en zeker iemand als Armstrong niet. Hij heeft echt het hele wielrennen kapot gemaakt in zijn tijd door overal en iedereen psychologisch te beïnvloeden. Maar ik wil hier wel een lans breken voor de renners die eigenlijk weinig keus hadden. Wat hadden zij anders moeten doen?

Maar wat ik hoop dat als ik naar de komende Tour kijk dat ik weer kan genieten van het wielrennen. Want er is niet zo mooier dan een wielrenner die afziet en met pijn en moeite de berg haalt. Het afzien is een prachtig onderdeel van de sport. Maar het afbreken van het wielrennen zoals nu gebeurt daar verzet ik me tegen.

Zolang de wielen draaien is er koers!